تاثیر بغل گرفتن کودک

منظور ما از بغل کردن، یک بغل گرفتن واقعی است! نه اینکه او را کمی قلقلک داده باشید یا گونه او را خیلی معمولی بوسیده باشید. منظور از بغل کردن کودک، در آغوش گرفتن اوست به طوری که او صدای قلب شما را برای لحظاتی طولانی بشنود و گرمای وجود شما را حس کند و احساس امنیت و آرامش به او دست دهد. منظور از بغل کردن کودک، همان در آغوش گرفتن سنتی است که ممکن است والدین تان در مورد شما اینکار را زیاد انجام داده باشند.

بغل گرفتن کودکان ، درآغوش گرفتن کودک ، بغل گرفتن کودک

بغل گرفتن نوعی درمان عاطفی نیازهای کودک

دکتر مهدی بیاتی درباره رفع نیازهای عاطفی کودکان و واژه «بغلی کردن» آن ها گفت: عمدتا عوام و کسانی که دانش لازم در ارتباط با مسائل کودکان را ندارند و نیاز کودک به بغل کردن را درک نمی کنند مدعی می شوند اگر مادر زمان زیادی در طول روز کودک خود را در آغوش بگیرد وی در اصطلاح «بغلی» می شود. واژه بغلی شدن غلط است و هیچ پایه علمی ندارد. تمامی روان شناسان معتقدند «بغل کردن» و در آغوش گرفتن کودکان به خصوص در گروه سنی صفر تا دو سال از مهم ترین نیازهای عاطفی آنهاست. کودکان نیازهای عاطفی خود را با گریه کردن و رفتارهایی از این قبیل به والدین خود نشان می دهند.

ارتباط بغل گرفتن کودکان با اعتماد به نفس آنها

نقش مادر در شکل گیری اعتماد به نفس و عزت نفس کودک بسیار مهم تر از پدر است و یکی از مهم ترین راه های رفع نیاز عاطفی کودک در آغوش گرفتن و نوازش وی تا زمانی است که این نیاز در آن رفع شده و به آرامش برسد.

زمانی که والدین بخصوص مادر، متناسب با حال خود با کودک رفتار می کنند این برخورد «حالی به حالی» است زیرا زمانی که حال خودشان خوب باشد با کودک مهربان بوده و او را بغل کرده و نوازش می کنند اما زمانی که حال مناسب ندارند با کودک نیز رفتار مناسبی نخواهند داشت. لذا زمانی که والدین متناسب با حال خود به پردازش نیازهای عاطفی کودک می پردازند باعث بهم ریختگی حوزه روانی کودک و دوگانگی رفتاری وی می شوند.

کودک در این شرایط نمی داند چه زمانی ممکن است از طرف مادر طرد شود و چه زمانی با استقبال عاطفی از طرف وی مواجه می شود به همین دلیل در آینده دچار استرس و اضطراب جدایی و مشکلات این چنینی می شود. در واقع عوام معتقدند که اگر مادر یا پدر زمان زیادی در روز کودک خود را درآغوش بگیرند او را در اصطلاح «بغلی» کرده اند و این موضوع باعث وابستگی های روحی وی در زندگی آینده و بزرگسالی کودک می شود. این باور غلط است و در واقع عکس آن صادق است. باید سعی کنیم چنین باورهای غلطی را از اذهان مردم پاک کنیم زیرا اگر این نیاز در کودکی برطرف نشود باعث وابستگی های شدید عاطفی و روانی این فرد در بزرگسالی می شود.

صفر تا دو سالگی زمانی است که اعتماد درکودک پایه ریزی می شود و وی به خود، والدین ودنیای اطراف اعتماد می کند. اگر در این سن به نیازهای عاطفی کودک پاسخ داده نشود وی دچار بی اعتمادی شده و این عدم اعتماد در بزرگسالی موجب شک، کم رویی و خجالتی شدن فرد می شود. وظیفه والدین محبت کردن و آماده کردن کودک برای ورود به زندگی اجتماعی با روحیه ای مناسب و شخصیتی متعادل است و این امر تنها از طریق رفع نیاز عاطفی و روانی کودک میسر می شود.

منبع خبر : نمناک